یکبار خیلی دلم براش سوخت. حقیقتا میخواستم فراموشش کنم. ایگنورش کردم.

بعدها، خیلی بعدترها که دیگر همه چیز تمام شده بود، یکبار به من گفت: نمی شد ایگنورم نمی کردی؟ خیلی دلم شکست. اون موقع دلم زود برات تنگ می شد و تو همه دریچه های رابطه رو بستی.

به حرفش فکر کردم، درکش می کردم اما فکر می کردم راه حل خوبی بود. اگر یکبارگی قطع نمی کردم ممکن بود رابطه از آنی که بود، داغون تر بشه، تکه پاره تر بشه، احترامها از بین بره، دیگه نشه حتی مثل 2 انسان معمولی با هم برخورد داشته باشیم. اگر اونکارو نمی کردم، این اعتراف را بعدها نمی کرد.

بهش نگفتم. فقط گفتم به نفع هر دوی ما بود.